buçimë
Shqip[redaktoni]
Buçimë f.sh. -
- Zhurmë a krismë e fortë, që shpërthen menjëherë dhe me jehonë; zë i lartë dhe i fuqishëm; thirrje prej shumë zërash; ushtimë, uturimë. Buçimë shurdhuese. Buçima e topave (e minave). Buçima e traktorëve. Buçima e daulles. Buçima e detit (e lumit), Buçima e malit (e pyllit). Buçima e këngës. Buçima e turmës.
- fig. Jehona e fuqishme e një ngjarjeje me rëndësi. Buçima e revolucionit.
- Zhurmë e mbytur që ndiejmë në veshë.[1]
Etimologjia[redaktoni]
Shqiptimi[redaktoni]
Sinonime[redaktoni]
Antonime[redaktoni]
Fjalë të prejardhura[redaktoni]
Në gjuhë tjera[redaktoni]
Referencat[redaktoni]
- ↑ Fjalori elektronik shpjegues FESH 1.0