këllëf

Shqip

këllëf m. sh.

Pëlhurë e qepur si qeskë a si thes i vogël, që mbështjell jastëkun ose dyshekun për ta mbajtur pastër. Këllëf i qëndisur. Këllëf jastëku (dysheku). I vë këllëfin.
Kuti prej kartoni, prej lëkure etj., në trajtën e sendit që futim në të për ta mbrojtur nga goditjet, që të mos thyhet, të mos prishet a të mos fëlliqet. Këllëf mbrojtës. Këllëf lëkure (metali, kartoni). Këllëf thike (shpate, kitare, syzesh). Fut (vë, mbaj) në këllëf.
Mbulesë a kësulë prej metali (prej ari, prej argjendi etj.), që i vihet dhëmbit të prishur. Këllëf ari. Ka vënë dy këllëfë.
bot. Pjesa e fundit e gjethes pa bisht, që mbështjell nyjën e kërcellit te disa bimë (te misri, gruri etj.).
anat. Shtresë prej indi lidhor, që rrethon e mbron enët e gjakut.