urti

URTI f.

• 1. Të qenët i matur në sjellje, në gjykim e në veprime; urtësi. Urtia e popullit. Urtia e pleqve. Flet me urti. Sillet (vepron) me urti.
• 2. përmb. etnogr. vjet. Këshilli i pleqve, që jepte mendim për një çështje sipas përvojës dhe zakoneve të vendit; pleqësi. E hodhën (e qitën) në urti punën.