shuar

SHUAR mb.

1. Që nuk digjet më a nuk ndriçon më (për zjarrin a dritën), i fikur; kund. i ndezur. Zjarr i shuar. Urë të shuara. Thëngjij të shuar. Cigare e shuar. Me drita të shuara.
2. Që nuk punon më, i fikur (për një aparat ose motor që punon me djegie të brendshme a me rrymë elektrike); kund. i ndezur. Me motor të shuar.
3. Që ka pushuar së nxjerri lavë e hi, që nuk vepron më (për vullkanet). Vullkan i shuar.
4. I mekur, i dobët (për zërin); që nuk ndrin, që duket si pa jetë (për sytë). Më zë të shuar. Rënkime të shuara. Me sy të shuar.
5. fig. Që ka marrë fund, që nuk vijon më. Qytetërimet e shuara.
6. Që është fshirë me gomë a është prishur me vizë mbi të. Ka ca fjalë (pjesë) të shuara. Kishte shumë rreshta të shuar.
7. fig. bised. Që i kanë vdekur të gjithë njerëzit, që ka mbetur fare pa njeri, i shkretë, qyqar; që ka mbetur pa fëmijë. Familje (shtëpi, vatër) e shuar.
8. Fatzi, i mjerë, i gjorë, i ngratë, qyqar. I shuari djalë.
9. euf. I vdekur. Më mirë i shuar se i turpëruar. fj. u. Më mirë i shuar se gjallë e i harruar. fj. u.
10. Që i është hedhur ujë për ta tretur, për ta zbutur etj., i tretur në ujë. Raki e shuar. Gëlqere e shuar.
11. Përd. em. sipas kuptimeve 7-9 të mbiemrit; si mallk. ai që u shoftë; ai që iu shoftë pragu. Të afërmit e të shuarit. Ç'e gjeti, të shuarin! Ku ishe, more i shuar? Ç'na bëri, i shuari!
I shuari (i nxiri) me bojë shih te BOJ/Ë,~A.