shkëputur

SHKËPUTUR mb.

• 1. Që ka mbetur vetëm duke u ndarë nga të tjerët.
• 2. I rrallë, i veçantë. Disa njerëz të shkëputur. Disa raste të shkëputura.
• 3. Që është ndarë nga një tërësi dhe që nuk ka lidhje me pjesët e tjera. Problem i shkëputur. Çështje e shkëputur.
• 4. Që nuk është i plotë, që nuk përbën një tërësi, që nuk është i lidhur mirë, që përbëhet prej pjesësh të veçanta, i palidhur. Njohuri të shkëputura. Mendime të shkëputura. Pjesë të shkëputura.
• 5. Që është veçuar nga dikush a nga diçka, që është shkëputur, i ndarë. Gurë të shkëputur. Viçat (gicat, shelegët) e shkëputur. Rri i shkëputur.

SHKËPUTUR ndajf.

• Në mënyrë të shkëputur, pa u lidhur me sendet e me çështjet e afërta. E studioj (e vështroj) diçka shkëputur nga rrethanat.