patjetër

PATJETËR ndajf.

• 1. Medoemos, në mënyrë të detyrueshme a të padiskutueshme; me çdo kusht. Do të vijë (do të shkojë, do të ndodhë) patjetër. Ta marrë patjetër! Të bëhet patjetër! Duhet patjetër të jesh edhe ti.
• 2. si fj. ndërm. Pa asnjë dyshim, me siguri. Ju, patjetër, e keni marrë vesh. Ai ishte, patjetër, unë e pashë mirë.