llacaman

LLACAMAN mb. bised.

• 1. Që pi për një kohë të gjatë tek e ëma, që pi deri vonë (për kafshët). Qengj (kec, viç) llacaman.
• 2. fig. Që është mësuar të hajë gjëra të mira, që i pëlqen të hajë gjellë të shijshme e sidomos ëmbëlsira (për njerëzit). Fëmijë llacaman.
• 3. përd. em. sipas kuptimeve të mbiemrit.