kusur

KUSUR m.

1. Të holla që i kthehen dikujt nga shitësi, kur ky blen diçka, e cila kushton më pak sesa paratë që i jep ai shitësit; mbetja nga një shumë të hollash; mbetje. I ktheu (i dha) kusurin. Mori (kërkoi) kusurin.
2. bised. Pjesa që mbetet nga një tërësi a nga një grup sendesh ose frymorësh; pjesa që mbetet nga një kohë. Disa ikën, kusuri ndenjën. Unë po marr pjesën time, kusurin merre ti. Kusurin e kohës e përdor për të lexuar.
3. bised. Diçka e padëshirueshme dhe e mërzitshme, që sjell shqetësim e telashe për dikë, bela, taksirat; hall. Kusur e ka. E zuri kusuri. Nuk mbaroheshin kusuret. Ç'kusur e kam unë! pse të marr përsipër një bela që nuk më përket!
4. bised. E metë, mungesë; huq, ves; gabim, faj, gjynah. Njeri me kusure. Ka vetëm një kusur. Ka edhe ai kusuret e veta. Ia falën kusuret. E kreu punën pa asnjë kusur. Kusur s'i la.
5. përd. ndajf. E më shumë, e ca. Tridhjetë e kusur vjeç. Njëzet e kusur vjet më parë.
S'la kusur bëri gjithçka mund të bëhej për një punë, i bëri të gjitha përpjekjet e mundshme, s'la gjë pa bërë. Nuk i la kusur dikujt s'i la gjë pa thënë, ia numëroi të gjitha.