kulaçe

KULAÇE f. kryes.

• 1. Topa brumi, që vihen një mbi një, shtypen e ngjishen si kulaç dhe tëhollen së bashku për të bërë petë për lakror; imak. Petë me kulaçe. Lakror me kulaç.
• 2. shih KULAÇ~I 1- 4.
• 3. përd. mb. Që e ka kokrrën të rrumbullakët dhe palë të shtypur si kulaç (për disa pemë). Dardhë (mollë) kulaçe.