kuç

KUÇ I bised. kryes. fëm

• Emërtim për çdo qen (përdoret edhe për të ndjellë qenin). Leh kuçi. E kafshoi kuçi. Përzëre kuçin! Kuç, kuç!
• Erdhën (ikën, shkuan) me kuç e me maç (me qen e me mace) erdhën me gjithçka që kishin; erdhën duke marrë me vete të gjithë e çdo gjë.

KUÇ II m.

• Enë e madhe balte si vorbë, pa dorëza, që shërben për të zier gjellën, për të mbajtur ujë të ngrohtë pranë zjarrit etj. Ziejnë fasulet në kuç.