kërkaç

KËRKAÇ m. keq.

• 1. Ai që e ka ves t'u kërkojë vazhdimisht diçka të tjerëve, ai që s'e ka për turp t'i kërkojë kujtdo. Kërkaçi nuk është nikoqir. Kërkaçi e ka ngrënë turpin me bukë.
• 2. Ai që lyp derë më derë, lypës, përderës. Torba e kërkaçit. U bë si kërkaç.
• 3. Përd. mb. sipas kuptimeve të emrit. Plak kërkaç.