hallakatur

HALLAKATUR mb. bised.

• 1. I shpërndarë andej-këtej (për një grumbull a një tufë). Dhe (pleh) i hallakatur. Fshat i hallakatur. Me flokë të hallakatur.
• 2. I hapur a i zbërthyer, i zgafulluar (për diçka që ka qenë e mbledhur ose e mbërthyer mirë); i prishur. Me rroba të hallakatura. Gardh i hallakatur.
• 3. fig. Që s'e mbledh mendjen në një punë, i shpërndarë. Njeri i hallakatur. Me mendje të hallakatur.