dang

DANG onomat.

Përdoret si fjalë tingullimituese për të shënuar zhurmën a tingullin që del nga goditja e menjëhershme e një sendi të fortë (zakonisht metalik) me një tjetër, për të shënuar një zhurmë të ngjashme me këtë ose një veprim që bëhet menjëherë i shoqëruar me një zhurmë të tillë. I ra, dang. Ia bëri koha dang. Dhe ai, dang, në kokë. Kur, dang, porta.