shtupë

SHTUPË f.

1. Pjesa me fije më të trasha që del pas krehjes së lirit a të kërpit dhe që përdoret për të mbushur dyshekë, shilte etj. ose për të zënë të çarat e vozave, të barkave etj. Shtupë kërpi (liri). Ndaj gjethin nga shtupa. Zë të çarat (vrimat) me shtupë. Mbush shilten (samarin) me shtupë.
2. Një copë leckë e mbledhur shuk, misërishte, dru etj., që përdoret në vend të tapës për të mbyllur një shishe, një shtambë, një bucelë etj.; leckë a diçka tjetër (fije liri etj.), që përdoret për të zënë të çarat e vozave, të barkave etj.; leckë që përdoret për të larë enët ose dyshemenë, sukull. Shtupë lecke. Shtupë enësh. Shtupa e shishes (e katruves, e bucelës). I vë (i heq) shtupën. Zë (mbyll) me shtupë. I shkoj (i bie) një shtupë dhomës (shtëpisë).
3. min. Lënda me të cilën shtupohen birat e minave.
4. Diçka e thatë, pa lëng dhe e ngjeshur; shuk mishi a i një ushqimi tjetër, që ka mbetur pa lëng nga të përtypuri e të mbajturit gjatë në gojë dhe nuk gëlltitet dot. Shtupë djathi. Shtupë mishi.
5. përd. mb. I thatë, i ngjeshur e që mezi përtypet (zakonisht për disa ushqime që duhet të jenë të buta e me lëng). E paska bërë përsheshin shtupë. Iu bë shtupë mishi në gojë.
Ia la shtupë dikujt ia la dikujt një punë në gjendje të atillë, që të mos dijë se nga t'ia mbajë, ia la punët shuk. E ka bërë shtupë enësh dikë e ka bërë leckë fare dikë, e ka marrë nëpër këmbë. I ishte bërë zemra shtupë e ka humbur fare guximin, i është ligështuar zemra, i është bërë zemra leckë. I doli puna shtupë i doli puna bosh, s'pati asnjë dobi, s'nxori gjë në dritë. Ia kanë mbyllur (ia kanë zënë, ia kanë vulosur) gojën me shtupë nuk e lënë të flasë, e kanë detyruar të heshtë. I vuri shtupën (tapës) gojës e mbylli gojën, nuk flet fare, e kyçi gojën.