bllacë
Shqip[redaktoni]
Bllacë f.sh. -
- Truall i vogël me ujë e me baltë; ligatinë. Bllacat e orës. Bllacat e rrugës. Bëhet bllacë.
- shih bllacore,~ja.
- U bë bllacë
- a) u qull, u lag shumë;
- b) mbeti si qull (për bukën dhe për gatimet e tjera). E la punën bllacë nuk e përfundoi, e la të pazgjidhur diçka.[1]
Etimologjia[redaktoni]
Shqiptimi[redaktoni]
Sinonime[redaktoni]
Antonime[redaktoni]
Fjalë të prejardhura[redaktoni]
Në gjuhë tjera[redaktoni]
Referencat[redaktoni]
- ↑ Fjalori elektronik shpjegues FESH 1.0