fëng

Nga Wiktionary

FËNG m.

1. bot. Bimë barishtore shumëvjeçare e kullotave, me kërcell të hollë dhe me fije të gjata e të ashpra si të tërshërës së egër, që dalin tufë nga rrënja. Nuk e ha fëngun delja.

2. Fëngishtë.