disonancë

DISONANCË f.

1. muz. Tingëllim jo i harmonishëm i dy a me shumë tingujve të njëkohshëm ose të njëpasnjëshëm, që të vret veshin; grup tingujsh që nuk tingëllojnë bukur së bashku; prishja e harmonisë së tingujve. Disonanca e tingujve. Ka (bën) disonancë.

2. let. Rimë jo e plotë e dy a më shumë vargjeve, asonancë.

3. fig. libr. Mungesë harmonie; mospërputhje mendimesh, pikëpamjesh etj. Disonancë mendimesh. Disonancë ngjyrash.