birucë
Shqip[redaktoni]
Birucë f.sh. -
- Vrimë e vogël. Birucë miu.
- Qeli shumë e vogël në burg, zakonisht për një njeri që mbahet i veçuar nga të tjerët; burg. Birucë burgu. Birucë e errët (e ftohtë). E futën në birucë.
- fig. Dhomë e vogël, e ngushtë dhe pa dritë. Jetonte (banonte) në një birucë.[1]
Etimologjia[redaktoni]
Shqiptimi[redaktoni]
Sinonime[redaktoni]
Antonime[redaktoni]
Fjalë të prejardhura[redaktoni]
Në gjuhë tjera[redaktoni]
Referencat[redaktoni]
- ↑ Fjalori elektronik shpjegues FESH 1.0